Teatr i trzy mundurki

Będąc na placu człowiek dowiedział się o jednej ciekawej rzeczy dotyczącej psiego szkolenia. Wielu o tym mówi jednak mają problem z wyartykułowaniem i dokładnym nazwaniem tego czegoś. Człowiek nazywa to teatrem. Dlaczego? Już wyjaśniam.
My psy uczymy się sytuacyjnie. Zapamiętujemy konkretną sytuację i masę detali, które wam ludziom mogą ujść uwagi. Ta sama czynność ćwiczona w jednym miejscu a niepowtarzana w drugim może dla nas psów być czymś zupełnie innym. Dlatego tyle w was złości, czemu wasz pupil nie chce czegoś wykonać, kiedy do tej pory wykonywał to od razu. Po prostu dla nas ta sama czynność wykonana w innym nowy miejscu jest bardzo często nową czynnością, reakcją w innej sytuacji. Dlatego nie reagujemy tak jak byście chcieli.
Drugą sprawą jest tak zwana czysta głowa psa. Oznacza to czytelność sytuacji i gestów, jakie kreuje przewodnik na placu. Dla psa musi być oczywiste, co od niego chcecie. Związane jest to z tonem głosu, ruchami ciałem, a nawet takimi detalami jak to czy pies w danej chwili ma na sobie oe, kolczatkę, szelki czy obrożę. Dlatego pies potrafi inaczej zachować się na zawodach gdzie przewodnik jest spięty, zamiast kolcy na szyi ma obrożę, nie ma piłeczki.
Z tego powodu od jakiegoś czasu mamy u nas reżim trzech mundurków. Jeden to szelki tylko na ślad, drugi kolce, obroża na posłuszeństwo, trzeci to szeleczko do obrony. Nigdy niemieszane, przechowywane w innych torbach. Taki teatr dla nas psów jest bardzo czytelny. Wiedząc, że mam na sobie szelki na ślad, czując zapach torby przesiąkniętej zapachem śladowych smakołyków wiem, co będę robił, to samo z obroną. Dzięki temu teatrowi człowiek staje się dla mnie coraz bardziej czytelny i łatwiej mi zrozumieć, o co mu chodzi. Niestety o takich detalach rzadko, kto wam powie………
Zauważcie, z jakim pietyzmem do psa podchodzą zawodowcy, oczywiście do swojego psa. Tam wszystko, łącznie z wyprowadzeniem z kojca to rytuał i teatr mający sprawić psu czytelność sytuacji oraz nakierowanie jego uwagi całym otoczeniem na pracę.